En nu gaan we hulp zoeken
21 Januari 2022
Weer een jaar voorbij, de kinderen worden groter, mijn vrouw en ik zijn na turbulente jaren op een plek gekomen van relatieve rust en ontspanning. Het gaat goed met ons.
Er is een mooi liedje op de Radio, Meau scoort een dikke hit en breekt door in Nederland met haar liedje: Dat heb jij gedaan. Een emotioneel relaas over een toxische relatie, in het refrein zingt ze:
Hoe ik toen een meisje was, jij een vreselijke droom
Had mezelf het gezegd en mezelf het beloofd
Dat het afgesloten, weg met verdriet
En ik zou het vergeten, maar het lukt me weer niet
Want de pijn die blijft, het zit dieper dan dat
Ik zou een moord doen zodat ik je woorden vergat
Want dat klotegevoel dat toen is ontstaan
Dat gaat nooit meer weg en dat heb jij gedaan
Het resoneert bij me. Ook bij mij zijn er dingen gebeurt die ik wel zou willen wegpoetsen. Afgesloten, weg met verdriet, vergeten, maar dat lukt toch niet.
Ik heb mijn vrouw voor ons huwelijk verteld dat ik misbruikt ben. Maar daarna hebben we er ook eigenlijk nooit verder over gepraat. Op die spaarzame momenten zei ik: “Wat moet ik er over zeggen? Als ik ga vertellen gaat toch alles kapot.” Het zou meer slopen dan me lief was, dus maar doorgaan.
Toch begint het te knagen. Berichten dat Marco Borsato “seksueel een grens over zou zijn gegaan bij minderjarige meisjes” hakken er in. Ik heb zijn liedjes tijdens mijn jaren in het buitenland veel geluisterd, soms waren ze mij tot steun in de eenzaamheid daar. Eén van mijn broers had veel van zijn CD’s ten tijde dat het misbruik ook bij mij plaatsvond.
Even later komt daar meer nieuws bij “drie vermeende aanrandingsgevallen bij The Voice Kids” en er volgen in die januari maand veel berichten in de media rond deze BOOS documentaire over seksueel grensoverschrijdend gedrag en misbruik bij The Voice.
Het liedje, alle media-gekte, het maakt dat mijn misbruik omhoog begint te borrelen. Ik kan het nog pareren, loop door, maar onder de oppervlakte houd het mij bezig in die eerste dagen van het nieuwe jaar. Ik lees de berichten, maak me druk om de slachtoffers, het raakt me en voel mee met degene die misbruikt zijn.
En ik begin in mijn hoofd een beeld van The Voice te maken. Uiteindelijk draaide die show natuurlijk alleen maar om sex. De liedjes waren leuk, de lampen, licht, alle media, de hele happening, hartstikke gaaf maar dat is natuurlijk enkel voorspel voor wat er daarna buiten de camera’s om gebeurt. Een orgie van mannen met minderjarige kinderen. Aangezien het in het leven uiteindelijk altijd en alleen om sex draait. Iedereen die daar werkte zou in mijn gedachten meewerken aan deze verborgen agenda.
Langzaam maakte mijn fantasie er dit enorme misbruik van. Vrijdagavond 21 januari besloot ik: “Ik kan die documentaire beter zelf gewoon gaan zien, waarschijnlijk valt het toch mee en dan kan je weer rustig worden.”
Het was gelukkig niet het beeld dat ik er in mijn hoofd van had gemaakt. Het was geen stelselmatig georganiseerd misbruik. Ik was enigszins gerustgesteld dat het niet om zoveel slachtoffers ging.
Maar de paar slachtoffers die daar wel hun verhaal deden, die wisten mij te raken. Ze vertelden de redeneringen die ik mij al meer dan 20 jaar voorhield: “Het ligt aan mij.” “Niemand zal me toch geloven.” “Als ik vertel, dan verknal ik het alleen maar, voor mezelf en anderen.” Deze slachtoffers lieten mij zien dat ze uiteindelijk wél vertelden, dat ze gingen praten, hulp kregen, mensen die hen steunden en ze werden geloofd. Dat ze er kapot van waren, maar ook dat ze er overheen kwamen en dat het leven zonder geheim beter was.
Het confronteerde mij met mijn eigen geheim. Mijn eigen schuld. Het feit dat ik ook slachtoffer was maar dat nooit geaccepteerd heb. Ik had niet verwacht dat het mij zo persoonlijk zou aangrijpen. Ik leefde inmiddels al zoveel jaren mijn eigen leven verder. Het misbruik bepaalde mijn leven niet meer. Ja, er waren wel dingen die moeilijk waren en te vaak moest ik zeggen dat ik nu eenmaal zo was door het verleden. Maar het was wel klaar. Afgelopen. Weg met verdriet.
Toch zat ik die avond daar met dikke tranen naar de documentaire te kijken. Wat deze moedige slachtoffers vertelden, het liet me niet los.
Later die avond kwam mijn vrouw thuis van een avondje weg, we praten nog even en gingen naar bed. En ik dacht nog, nou, het komt wel goed. We gaan lekker slapen en dan morgen is het weekend en gaan we er weer wat moois van maken.
Maar het was die nacht, ineens: herbelevingen. Het misbruik, het moment donderde over mij heen als een tsunami. Compleet overvallen, gevoelens spoelden over mij heen en overrompelden me volkomen. Ik wist niet meer hoe ik het had. Het was diep huilen, angstig, intense pijn, een watervloed aan emoties.
Mijn vrouw wist mij enigszins te kalmeren en met haar naast me vond ik langzaam voldoende rust om toch te kunnen gaan slapen. Maar niet voordat zij ook had gezegd: “En nu gaan we hulp zoeken.”