Boven water tillen
23-25 Januari 2022
We gaan hulp zoeken. Maar waarvoor eigenlijk? Ik wist die eerste dagen niet welke hulp nodig was. Ik had geen idee wat mij overkwam, ik had nog geen woorden voor mijn verleden. Laat staan dat ik kon bedenken waar ik behoefte aan had.
Omdat ik ergens moest beginnen met mijn verhaal vertellen appte ik een goede vriend, of hij binnenkort tijd had voor een goed gesprek. Nog geen dag later zat hij bij ons op de bank en deelde ik voor het eerst met een buitenstaander over mijn seksueel misbruik.
Het was nog heel onwennig om erover te praten maar toch luchtte dit eerste gesprek al een beetje op. Het deksel van de gierput ging een heel klein beetje open.
(Toeval wil dat hij bij één van de grote verzekeraars werkt en hij raadde mij direct aan mijn eigen risico aan te passen. Een goede tip die me ten tijde van dit schrijven een paar honderd euro scheelt) 😉
Na dit gesprek realiseerde ik mij dat er in de kerk ook iemand was met een verleden van seksueel misbruik. Zij vertelde haar verhaal in een dienst waar ik notabene zangleiding had. Niet wetende waar ze over zou spreken stond ik in de coulissen te wachten om daarna een lied te zingen.
Hoe ik het voor elkaar kreeg, haar verhaal raakte mij diep, toch wist ik mij te “vermannen’ (wat een verschrikkelijk woord is dat, ik besef nu terwijl ik schrijf, dat ik daar mijzelf weer ontkende), bedankte voor het bemoedigende verhaal en heb het lied gezongen.
Nu was het mijn tijd. Ik stuurde haar een berichtje waar ik refereerde aan deze ochtend in de kerk. Nog geen 24 uur later maakten wij onze eerste wandeling. In de maanden die kwamen volgden nog vele wandelingen met deze bijzondere lotgenoot, die ik verder Lydia zal noemen.
Maar in die eerste wandeling had ik nog geen woorden. Ik vond het ontzettend moeilijk te vertellen wat er gebeurt was. Het woord misbruik in de mond nemen… nee, dat was het toch niet? Was ik eigenlijk wel misbruikt? Ik deed toch ook mee? Ik heb jarenlang zelf de herhaling gezocht en het daarna vaak genoeg zelf uitgelokt. Noemde je dit incest?
Daarbij de twijfels, misschien verzon ik dit allemaal wel zelf. Het viel wel mee. Anderen zouden het gewoon ontkennen. Was ik niet gewoon gek? Klaar voor een inrichting? En mezelf slachtoffer noemen? Nee dat was nog een brug te ver.
Toch al lopend kregen mijn gedachten meer vorm. Ik durfde te naderen tot deze gevoelens, dit geheime verhaal dat ik nog nooit met zoveel woorden heb durven bespreken. Lydia vertelde ook stukjes uit haar verhaal, wat mij ontzettend hielp om woorden te vinden en het bespreekbaar maakte. Belangrijk ook want inmiddels hadden we contact gelegd met de huisarts en over twee dagen zouden we daar zijn. En dan zou ik moeten praten… iets waar ik als een berg tegenop zag.
Al pratende kwamen we bij een brug over een klein riviertje. Lydia wees naar het water en zei tegen mij: “Wat onder water zit vervormt, wat je boven water haalt kun je gaan zien voor wat het echt is.”
Leven met dit geheim maakt dat het leven zo anders wordt. Het is zo troebel, onduidelijk. Juist door ernaar toe te gaan, naar dat angstige verhaal, zal ook het helderder en duidelijk worden.
Ze liet me weten er voor mij te willen zijn, als ik behoefte zou hebben aan een gesprek of advies, ik mocht haar altijd benaderen.
En zo liep ik mijn eerste, twijfelende, onzekere, eerste wandeling met een lotgenoot. Niet wetend waar deze weg mij zou leiden, wat er zou gaan komen of waar ik nu eigenlijk naar op zoek was.
Met deze wandeling, het al lopende praten en delen, het mooie beeld van “boven water tillen” begon ik woorden te vinden voor het consult met de huisarts.