WEG
Begin maart 2022
De nieuwe afspraak met de huisarts werd 1,5 week later want ook hij was weg, even op vakantie. Dat er nu een datum stond maakte het wachten wel iets dragelijker.
Zelf gingen we tussendoor ook een weekendje weg met mijn schoonfamilie. Ik zag er als een berg tegenop, ik voelde me zo kwetsbaar in die dagen, was bang het voor iedereen te verpesten.
De reis erheen en de eerste dag was een avontuur, storm Eunice trok over ons land. We zaten net één minuut in het huisje na een winderig ritje en het dak van het huisje tegenover ons vloog onze kant op!
De dakplaten landden net naast onze auto en met een paar tijdelijke buurmannen leggen we deze platen wat veiliger weg in de berm. De storm maakte dat we ons nog meer opsloten in het huisje, uitstapjes maken werd lastig en ergens was het wel een mooie metafoor. De grootste storm sinds lange tijd in Nederland.
Het was een enerverende start van wat verder een oase van rust zou worden. De volgende ochtend maak ik een lange wandeling en ben enkele uren in de ochtend alleen weg.
Bij terugkomst voel ik mij een stuk beter maar is mijn vrouw erg ongerust, ze was opnieuw bang mij kwijt te raken. Gezien de dagen daarvoor is die angst helaas terecht.
Maar toch voel ik mij juist verrassend op mijn gemak bij mijn schoonfamilie. En na deze heerlijke dagen wil ik helemaal niet meer weg van die plek! Ik wilde niet meer terug naar huis, naar mijn werk, weer het ‘normale’ leven. Dat leven wat voor mijn gevoel zo ongewoon en onveilig is geworden. Ik wilde wel voor altijd op dat bungalowpark blijven, met mijn schoonfamilie die ik vertrouw, temidden van een storm waardoor iedereen lekker wegblijft.
Maar helaas, aan deze dagen weg kwam te snel weer een einde en het leven ging weer door.
Een paar dagen later had ik de afspraak bij de huisarts, die ging tempo aanvragen bij de GGZ. Hij vertelde mij ook duidelijk: “Zelfmoord is geen optie, daarmee maak je meer kapot dan jou is aangedaan.”
Dat mag dan zo zijn, het voelt niet zo… ook ik huilde in die dagen, terwijl ik een broodje stond klaar te maken voor mijn jongste dochter, dacht ik ongemerkt hierover na. Hoe klote ook, ik raakte deze gedachten om helemaal weg te gaan niet kwijt.
Naast het traject met de GGZ zocht ik zelf ook naar stappen om te zetten. Op de muziekavond dat ik deelde was er een andere muzikant die mij later een berichtje stuurde. Ook hij had in zijn nabije omgeving ervaring gehad met misbruik en vertelde over een therapeut bij ons in de stad. Ik bekeek haar website, het sprak me direct aan en kwam zo ook op het spoor van Excetra, centrum voor traumaseksuologie.
Die website was echt mind-blowing. Het leek wel specifiek over mij te gaan, wat daar beschreven werd over je gevoelsleven, wat misbruik voor enorme schade aanricht, het was pijnlijk herkenbaar. Ik heb die website van voor naar achteren doorgeklikt en weer helemaal terug. De herkenning deed diepe pijn maar tegelijk kwam er voor het eerst temidden van al die pijn een bewustzijn dat het klopte.
Ik las over een weekend in maart, waar twee ervaringsdeskundigen optrekken met andere misbruikte mannen. Een intensieve tijd waarin ze “hun innerlijke wereld op het toneel verkennen”. Ik melde mij aan en kreeg al snel een bericht dat één van de organisatoren graag even met mij wilde bellen.
Dat gesprek had ik op de parkeerplaats van MonkeyTown en was zo prettig. Wat een herkenning, een half woord was voldoende om de emotie en de chaos die ik in mijn hoofd ervoer uit te leggen en vervolgens gerust gesteld te worden.
Al was ik dan pas sinds kort echt onderweg in herstel en zou het voor mij allicht pittig zijn, als ik het aandurfde was ik meer dan welkom.