bezoek bedrijfarts
Dinsdag 17 mei 2022
In april was ik langer dan zes weken ‘ziek’. Ik had mij een aantal keer ziek gemeld omdat het te veel werd. Ik was begonnen met therapie en had tijd nodig om te verwerken. Het heet met recht verWERKEN. En wat een verrot werk is dat, v-e-r-w-e-r-k-e-n.
Maar goed, ik moest een afspraak maken met de bedrijfsarts. Ik pakte dit voortvarend op met de assistent en had direct een telefonische intake gepland op mijn vrije woensdagochtend. En toen werd ik midden april teruggefloten door mijn organisatie: ik werd geacht mij te melden in Utrecht, in persoon.
Wat een onzin! Waarom moest ik nou mijn kostbare tijd gaan verspillen aan uren heen en weer naar Utrecht rijden? Ik had al zo'n moeite om mezelf staande te houden terwijl ik door de bende van mijn kindertijd aan het worstelen was, snappen jullie wel hoeveel energie dit mij allemaal kost? Tijdens corona was het geen probleem om deze zaken via beeldbellen te bespreken, waarom kan dat nu niet?
Ik haalde alles erbij, de oorlog in Oekraïne, de oplopende brandstofprijzen, de klimaatcrisis, dat ik kostbare, dure diesel zou gaan verspillen voor een bezoek wat ook via de telefoon kon. Alles in mij ging in verweer. Ik voelde mij zo onjuist behandeld. Ik ging tekeer tegen de HR-afdeling en mijn leidinggevende.
’s Avonds belde ik ook maar met mijn vertrouwenspersoon die ik nog heb uit mijn tijd in het buitenland. Hij was in die periode een steun en toeverlaat en die avond spuw ik dit verhaal eruit naar hem. Hij reageert ook, ja Nathan, het is onzin maar het is de regel en die gaat niet veranderen voor jou. Het gaf me de erkenning om iets meer tot mezelf te komen en te realiseren dat ik door mijn trauma ook ongelooflijk over-reageer.
Dat ik zo opvloog kwam ten diepste omdat ik niet met deze arts over de reden van mijn verzuim wilde praten. Ik zag niet in waarom dit moest en wilde het er natuurlijk helemaal niet over hebben. Eigenlijk was ik opnieuw ook gewoon doodsbang…
Een maandje later kwam de dag dat ik moest afreizen en daadwerkelijk mij meldde bij HumanCapitalCare voor een gesprek met de bedrijfsarts.
Ik werd prettig ontvangen en mocht even later mee met deze vrouw voor het gesprek. Eenmaal binnen in de kamer legde de bedrijfsarts rustig uit wat haar rol en functie is. Het gesprek zou drie delen hebben, eerst mocht ik vertellen over mijn werkzaamheden, daarna over waarom het nu minder gaat en daarna zou de afronding komen.
“Zou je wat willen vertellen over je functie en werkzaamheden?” En ik beschreef haar wat ik doe als adviseur mobiliteit hulpmiddelen. Hoe ik bij mensen thuis kom, luister naar hun verhaal en een indruk krijg van de fysieke beperkingen. Ik inventariseer de eisen en wensen aan een mogelijk hulpmiddel en wat deze voorziening zou betekenen. Hoe ik daarna zorgdraag dat het juiste hulpmiddel voor deze persoon wordt geselecteerd en klaargemaakt op onze vestiging. Dat ik daarna ook zorgdraag voor de aflevering, afstellen en gebruik van de voorziening. Hoe ik in mijn werk overleg met de verwijzers, consulenten van de gemeente, therapeuten, zorgverleners en vooral met de persoon zelf en de betrokkenen eromheen.
Ik kon helder verwoorden, rustig nadenken en prima over mijn werk praten. Daarna kwam het tweede deel en kwam de volgende vraag van bedrijfsarts.
“Kun je vertellen waarom het nu minder goed gaat?”
BAM. Keelblokkade.
Ineens stond ik naakt voor deze volwassene. Ik had letterlijk het gevoel daar open en bloot op de stoel te zitten, als een kind. Ik was fysiek in deze kamer tegenover de bedrijfsarts, maar emotioneel en in mijn diepste wezen reisde ik bijna dertig jaar terug in de tijd.
Ik kreeg geen woord uit mijn mond, keek uit het raam, naar de grond, naar mijn voeten, geen oogcontact. Ik was even helemaal weg, volledig gedissocieerd weet ik met de kennis van nu.
Ze vroeg me na een aantal momenten: “Ik kan zien dat dit heel moeilijk voor je is. Als je er iets over kunt zeggen mag dat, maar moet niet, alleen als jij dat kunt en wil.”
Onderwijl was ik met alle macht aan het proberen om woorden te vinden en iets over mijn lippen te krijgen. Het duurde lang maar uiteindelijk wist ik het door mijn keel en uit mijn mond te krijgen: “Ik ben seksueel misbruikt als kind.”
Wat de bedrijfsarts daarna precies zei en hoe ze reageerde weet ik niet meer. Maar wel dat zij voor mij de veiligheid wist te bieden die nodig was. Ik kon daardoor langzaam tot mezelf komen en daarna het gesprek vervolgen. En ik was om één of andere reden wel heel puur… tot op heden weet ik niet precies waarom maar ik kon er echt bijblijven. Wat bijzonder is want tot die tijd dissocieerde ik heel snel.
Na nog een tijd gingen we afronden en hielp de bedrijfsarts mij om voor het eerst in mijn leven een grens te gaan stellen. “Ik ga je op 3x6 uur zetten, is beter.” Ik mocht mezelf de ruimte gunnen. Zonder de druk om meer te werken dan ik op dat moment aan kon. Dat was echt mind-blowing. Dat er zoiets bestond als eerlijk aangeven dat iets niet gaat. En dat hier regelingen voor bestaan.
Het was bijzonder om een arts te treffen die mij op de plek kreeg waar ik moest zijn, het was confronterend maar helend.
Na dit eerste gesprek gingen de overige gesprekken via de telefoon en bleef het goede contact in stand. Deze bedrijfsarts gaf mij de ruimte om mijn eigen proces vorm te geven en bleef een stimulans om door te gaan. Ze gaf mij elke keer de reactie dat ik mijn tijd en ruimte mocht nemen en dat ik in haar ogen goede stappen nam: “Ga rustig door. Neem de tijd die je nodig hebt.”
Het was een enorme hulp in mijn verwerking om deze verstandhouding te hebben. Het heeft er mede voor gezorgd dat ik door heb kunnen werken in het afgelopen jaar. En daarom deze update, om te laten weten dat een bedrijfsarts een positieve bijdrage kan leveren aan trauma verwerking.