Verjaardag in de gierput
Begin februari 2022
Het waren bijzondere dagen, die eerste dagen dat ik deelde seksueel misbruikt te zijn. Door wie, wanneer, waar, ik gaf niemand nog details. Toch kwam direct het besef boven, wat heb ik hier toch ontzettend lang mee rondgelopen. Het delen deed zo goed. Waarom heb ik het nooit eerder verteld?
De eerste kleine lichtjes kwamen tevoorschijn, terwijl een inktzwarte nacht om mij heen dichttrok. De loodzware last van de schaamte en schuld, het drukte zwaar op me. Ik sprak opnieuw met Lydia en er kwam meer boosheid boven, verwijten, tegelijk zoveel viezigheid, ik kon vaak niet meer praten, stikte in de tranen en herinneringen.
En die herbelevingen, ze kwamen steeds vaker op de meest onhandige momenten naar boven. De nachten werden een hel, bijna elke nacht werd ik badend in het zweet wakker. Geen concrete herinneringen, maar diepe angst, afkeer, afgunst, vunzigheid, alle viezigheid kwam naar boven borrelen. Als een enorme gierput die te lang dicht heeft gezeten en waaronder het vat gistend, bruisend en stinkend nu met enorme kracht openbarstte.
Ik voelde me ontzettend vies en vunzig en had het idee dat iedereen dit ook aan mij zou zien. Ik maakte lange wandelingen en wilde dan ook niemand zien, alleen zijn, daar ging het om. Lopen in de vroege ochtend, in de late avond of nacht, soms liep ik met een extra omweg om een tegemoet komende wandelaar maar niet aan te hoeven kijken.
Buiten in de nacht, in de kou, werd die duisternis mijn vriend en metgezel. Maar in mijn bed, met mijn ogen gesloten werd dat duister een noodzakelijk kwaad.
Want al deze emoties, ik was er kapot van. Niet enkel emotioneel, ook lichamelijk begon het aan mij te vreten. Meestal ging ik tussen 20:00 en 21:00 naar bed, zo moe was ik in die dagen. Om van ellende diep in slaap te vallen en dan ergens tussen 3:00 en 5:00 weer wakker te schrikken, vaak badend in het zweet of in een herbeleving.
Het lukte net aan om mijn werk te doen maar mijn gezin begon de zwaarte te voelen. Ik was er vaak niet, was moe, moest tijd nemen voor mezelf en zodoende kwamen de zorgtaken veel op mijn vrouw terecht.
En de verjaardag van mijn zoon kwam eraan. Zo speciaal, hij werd alweer negen. Bezoek van familie en vrienden, cadeautjes, een prachtige dag voor hem.
Mij lukte het niet om erbij te blijven. Ik voelde de olifant in de kamer die niemand anders kon merken en nam afscheid van mezelf. Het lukte niet opgetogen te zijn. En daar voelde ik mij dan weer schuldig over. Vervuld met zelfverwijt voelde ik mij dan zo rot en daarmee trok deze negatieve spiraal me naar beneden. Helaas verliep deze verjaardag dan ook in een diepe mineur.
Mijn vrouw merkte het ook wel, zij deed extra haar best zodat het voor de kinderen toch een leuke dag bleef. Ik was er niet.
De dagen daarna ging ik verder bergafwaarts. Lange wandelingen alleen brachten geen verlichting. Lange huilbuien, angsten en letterlijk doodsbenauwde momenten in deze donkere uurtjes. Ik begon na te denken over een einde… mijn gezin had zo niks meer aan mij. Ik was een wrak. Niets meer waard.
Op een avond belde mijn goede vriend weer om te horen hoe het met me ging. Hij was er ook op de verjaardag en zag wel dat ik het zwaar had. “Hoe is het nu met je?” Ik vertelde over mijn lange wandelingen, dat ik naar mijn werk ging en probeer te overleven, al wachtende op verder bericht uit de GGZ voor de intake. “Gelukkig hoor ik je nog niet praten om een eind eraan maken.”
En toen schoot ik vol en huilde aan de telefoon. Want dat deed ik wel.
Hij sprak met mij af dat ik nogmaals de huisarts zou vragen om een consult en spoed richting de GGZ. Daarnaast daagde hij mij uit om toch ook stappen te gaan zetten. Al afwachtende werd ik gek, ik maalde maar durfde niet te handelen. Hij daagde me uit om de dingen die ik al wel bedacht te gaan doen.
En dat was het begin van mijn redding. Ik ging werken aan mijn eigen herstel, zelf. Niet langer afhankelijk van anderen, lijdzaam wachten of ik gered wordt. Maar ik begon mijn eerste voorzichtige autonome stappen in mijn herstel te nemen.