Een Profound Intake
Midden maart 2023
De dag na het lichamelijk onderzoek bij de GGZ had ik een intake gesprek bij Hilda. Ze was mij aangeraden door een echtpaar uit de kerk die een vergelijkbare ervaring hadden gehad. Door haar website was ik al op het pad van gekomen van Excetra, inmiddels op een weekend van deze organisatie geweest met andere misbruikte mannen en begon ik de termen rond ‘Traumaseksualiteit’ te herkennen voor mezelf.
Nu was het tijd voor de kennismaking en zouden we vrijblijvend praten over wat zij zou kunnen en wat ik zou willen en nodig had.
Bij binnenkomst mocht ik mee in naar de ‘therapieruimte’ beneden in haar woning. Een wat donkere ruimte met twee relaxte stoelen op een kleedje met een tafel ertussen, een muur vol boeken en een ander deel van de ruimte die leeg was maar waar het e.a. stond aan attributen: kussens, verschillende stoelen en krukken, een kist, spiegel en nog wat snuisterijen. Ik keek wat verbaast en waarschijnlijk onzeker rond, niet precies wetende wat te verwachten maar zag ook veel van wat ik herkende van het mannenweekend.
Geestelijke vrijbrief
Toch wist Hilda mij binnen no-time op mijn gemak stellen en ik mocht mijn verhaal doen, in mijn spreekwoordelijke waterval. Als ik eenmaal loskom gaat het snel, heel snel, en denk ik dat mensen aan mijn halve woorden wel genoeg hebben om mijn gedachten te volgen. Hilda kon mij wonder boven wonder goed volgen maar ook al van goede repliek voorzien. Toen ik het had over geloven, dat God zou helpen om hier doorheen te komen en dat er in het verleden al genezing was geweest noemde ze deze heling on the spot “een geestelijke vrijbrief.” Een manier om elke verantwoording en verantwoordelijkheid niet aan te hoeven gaan en verder te kunnen, zonder te moeten dealen met de echte pijn.
Ze wist hiermee al door te steken naar één van de grote issues in mijn verhaal en hoe helaas de christelijke wereld waar ik in opgroeide een desastreuze invloed had.
Authentieke kind stoeltje
Even later wist ze mij diep te raken toen ze echt ging vragen wie ik nu ben… ze zette het kleine stoeltje uit de foto neer (zonder de ballon). En vroeg: “Wie is Nathan echt?” Ik wist het niet maar ze wist wel mijn kwaliteiten te benoemen uit mijn levensverhaal. Ze was positief over mijn hulpbronnen, hoe ik in deze korte tijd toch al mensen om mij heen verzamelde die mij hielpen. En over mijn wilskracht en de stappen die ik nu al zette, ze zag hoe snel ik nu al ging en wist mij tegelijk de nodige rust te geven.
Tenslotte gaf ze het belangrijkste advies van het afgelopen jaar: hou een dagboek bij. Er zullen moeilijke tijden zijn dat het goed is hierop terug te kunnen vallen. Schrijf op wie je kan helpen en waar je jouw kracht en hulp kan vinden. Dit advies heb ik ter harte genomen en dit dagboek is mij zeer dierbaar geworden.
Als ik mijn authentieke kind had gevolgd had ik direct toen de volgende afspraak gepland. Maar ik moest nog de intake bij de GGZ hebben en wachtte nog op uitslag. Ook dacht ik dat er waarschijnlijk zoveel met mij mis was dat een ‘eenpitter’ mij onvoldoende zou kunnen helpen, zoals de huisarts ook had gezegd in het eerste consult.
Te onzeker op dat moment ging ik weer huiswaarts, al bracht ik die avond gelijk het advies in de praktijk en begon met schrijven.