Mezelf geloven
April/mei 2022
Deze foto heb ik gisteren gemaakt op een plek waar ik veel tijd heb doorgebracht in het afgelopen jaar. Al vroeg in mijn proces van verwerken werd wandelen, buiten zijn, een enorme uitlaatklep voor mij.
Ik begon de dagen inmiddels vaak met een wandeling om de herbelevingen, gevoelens en rommel die vaak ’s nachts weer naar boven kwamen een plekje te geven en mezelf weer wat te herpakken voordat de dag begon. Er is een klein natuurgebiedje met een vennetje en een wandelpad op een paar minuten afstand van ons huis. Daar heb ik vele malen gelopen, muziek luisterend, nadenkend, voelend en zoekend naar de wegen om door te kunnen gaan.
Op één van die wandelingen ging ik wat verder dan het normale pad, onder een prikkeldraadversperring door en liep een stukje langs de snelweg richting de rivier de Reest. Daar kwam ik onder de brug zo’n balustrade tegen voor dieren om onder de snelweg door te kunnen lopen. Ik ben daar gaan zitten en vervolgens vele malen teruggekomen.
Uren heb ik er gehuild, soms geschreeuwd, vaak stil geweest starend naar het water. Ik heb er al die keren nooit iemand anders gezien. De enige mensen die mij zagen waren de automobilisten die in een paar seconden verderop voorbij flitsten terwijl ik een kort stukje evenwijdig aan de snelweg liep. Eenmaal op mijn plekje half onder de brug hoorde ik de auto’s op de achtergrond, zien konden ze mij en ik hen niet meer. Wat ook fijn was, als ik moest huilen en geluid maakte, waarschijnlijk werd dit toch wel grotendeels overstemd door al het verkeer boven mij. Zo werd dit mijn veilige plaats waar ik mezelf durfde te laten gaan.
Wat deed ik daar eigenlijk? Ik was begonnen met het lezen van het boek Traumaseksualiteit (Auteur: Peter John Schouten, ISBN 9789463010429). Ik schreef in mijn dagboek: “Boek traumaseksualiteit besteld. Au… is paar pagina’s lezen en wegleggen.” en in kleine stukken maar wel bijna dagelijks ben ik dat boek gaan doorwerken. Het gaf zoveel herkenning aan dingen die ik al heel lang voelde maar nooit kon verklaren. Het was een pijnlijk thuiskomen, enerzijds was de herkenning zo fijn maar afschuwelijk was de enorme pijn waarmee dit gepaard ging.
Het was in die weken in april vooral een periode waarin ik begon af te dalen in de diepe gierput van de schade. Daadwerkelijk gaan zien waar dit misbruik allemaal zijn desastreuze invloed had achtergelaten, het is misselijk makend. Ik werd er letterlijk gek van.
Wat mij veel moeite kostte was überhaupt mijn eigen verhaal geloven. Was ik wel echt misbruikt? Wat er gebeurde met mijn broers, was dat niet gewoon een uit de hand gelopen spelletje? Dit was toch niet zo erg? Alles wat ik erbij voel, de diepe schaamte, schuld, de schade, daar konden zij toch ook niks aan doen?
Mijzelf eerlijk aankijken en erkennen dat wat ik voel, wat ik denk, dat mijn herinneringen kloppen, het kostte mij uren en uren wandelen en daar op mijn plekje langs de Reest zitten. Een intense periode waarin ik langzaam mezelf begon te vertrouwen. Mijzelf daadwerkelijk begon te erkennen als misbruik slachtoffer. En alles wat daarbij komt langzaam begon in te zien, te geloven en te erkennen voor mezelf.
Het ene moment ontdekte ik steeds meer en schreef ik lange stukken over uit het Traumaseksualiteit boek in mijn dagboek. Tegelijk kon ik een dag later weer enorm twijfelen aan mezelf, aan mijn herinneringen en bijna besluiten om toch maar te stoppen met dit hele misbruik verhaal. Zo erg was het allemaal niet en misschien verzon ik het allemaal wel. Ik maakte het allemaal erger dan het was. Zo bagatelliseerde ik mijn eigen schade en werd het deze maanden een intense periode van naar het trauma toe bewegen en het volgende moment er juist weer vanaf willen.
Gisteren waren mijn vrouw en ik op een voorlichtingsavond over seksueel misbruik en daar vertelde een lotgenoot dat ook zij deze sterke neiging had. “Ik dacht vaak: ‘Ik kan altijd nog bedenken dat het niet waar is’ verzin een ander verhaal en dan is dat waar. De uitdaging en het moeilijke is eerst je eigen verhaal zelf te geloven, met het hele geheim, alle schuld, schaamte en schade die daarbij komt. Dat onder ogen komen en serieus nemen.”
Het was gisterenavond dat ik wist waar mijn volgende update met de foto op mijn plekje over moest gaan. Over die eerste uitdaging die ik ook had: mezelf geloven.