GGZ: Erin en eruit
Eind maart 2022
Kort na het mannenweekend had ik de intake bij de GGZ gepland staan. In de week voorafgaand aan dit intakegesprek zou ik ook een ‘lichamelijk onderzoek’ hebben.
Lichamelijk onderzoek
Alleen dat woord al… vooral in de context waarvoor ik hulp zocht, seksueel misbruik. Al mijn nekharen stonden overeind. Volledig in de stress. Wat gaan ze dan onderzoeken? Wat willen ze weten? Gaan ze dan aan mijn lijf zitten? Ik kreeg weliswaar een korte uitleg in een folder waarvoor het was, het kon mijn waanzinnige angsten niet wegnemen. En ik moest mezelf continue herinneren dat wat er ook zou gebeuren, dit zijn professionals dus wat ze doen zal waarschijnlijk wel ok zijn.
Tja, prima om dat continue te denken, mijn lijf en gevoel vertelden een totaal tegengesteld verhaal.
Uiteindelijk daar stelde het onderzoek niet zoveel voor. De arts die het afnam was bijna gepensioneerd, lekker nonchalant en bij mijn binnenkomst zag hij al dat dit onderzoek niet van toepassing was op mij. Het was vooral bedoeld om mensen met comorbiditeit beter in de gaten te kunnen houden en te onderzoeken of en hoe behandeling daarop effect heeft.
Na het invullen van een aantal vragenlijsten waren we al snel klaar en konden we mijn spanning wat weglachen.
Intakegesprek
Een week later was het intake gesprek met de psycholoog. We gingen samen en mijn vrouw en ik voelden direct de klinische setting, een werkplek die ons wel bekend is. Beide zijn we afgestudeerd ergotherapeut en dus wel gewend aan gespreksvoering, behandelplannen en de therapeutische context waarin dit gebeurt.
Het voelde nu vreemd om aan de andere kant van de tafel te zitten. De psycholoog was een vriendelijke man die goed zijn rol vervulde. Ik merkte binnen no-time dat ik met hem aan het meedenken was. Bij elk antwoord dat ik gaf dacht ik welke vervolgvraag ik nu zou stellen aan mezelf. Ik hoorde hem dezelfde samenvattingen geven die ik ook gebruik en waarmee bruggetjes naar een volgend onderwerp gelegd werden. Zo gaf ik helemaal antwoord volgens het boekje en verliep het gesprek vloeiend en in goede orde.
Was ik daarbij echt eerlijk geweest? Puur en echt naar mezelf? Ik had geen moment de controle losgelaten en had eigenlijk vanaf het moment van binnenkomst onbedoeld de kaders gesteld. Ik gaf antwoorden waarmee ik veilig bleef en uitte enkel wat gedeeld mocht worden. En tegelijk hield ik de echte pijnpunten en wat ik (nog) niet wilde delen achter.
Eenmaal thuis praten we nog wat na en voelen beiden dat het wel echt raar was om nu aan de andere kant van het bureau te zitten. Terwijl we wat betreft achtergrond en een iets andere opleiding, ook prima op de psycholoog stoel konden zitten. Een match ontstond daardoor niet echt, onze ‘professionaliteit’ stond danig in de weg.
Uitslag
Een dikke week later had ik de psycholoog opnieuw aan de telefoon. Hij gaf aan mijn casus besproken te hebben in het team. Ze hadden nog moeite om exact de hulpvraag helder te krijgen en wilden daarom een verlengde intake gaan plannen.
Tegelijk gaf hij ook aan dat ik al zoveel stappen zelfstandig aan het zetten was. En achtte mij in staat om zelf verder mijn weg te vervolgen. Terecht gaf hij aan dat er lange wachtlijsten zijn bij de GGZ en dat na de intake op een verder traject gewacht zou moeten worden. Voor passende trauma therapieën zou ik nogmaals meerdere maanden moeten wachten.
Al pratende besloot ik mijn intuïtie te volgen. Dit advies was het laatste zetje om definitief verder te gaan in de traumaseksuologie en de GGZ voor nu te verlaten. De psycholoog was het hiermee eens, zei dat de deur altijd open zou blijven maar dat het ook hem beter leek als ik mijn weg zelfstandig vervolgde. Hij zou dit nog terugkoppelen aan de huisarts en daarmee was ik de GGZ weer uit.
Net voor de intake met de GGZ had ik namelijk ook mijn eerste gesprek met een traumaseksuoloog in Meppel. Die wist mij direct diep te raken… daarover meer in de volgende post.