Precies een jaar geleden op dinsdagavond zat ik aan tafel bij Op1, samen met Iva Bicanic en Rinke Verkerk in een item over seksueel misbruik en de zwijgende omstanders.

Hoe kwam ik daar terecht?

Een ruime week eerder reageerde ik op een oproep van Rinke Verkerk dat ze een ervaringsdeskundige op televisie wilde laten horen. Het leek haar beter dat iemand het eigen ervaring zou vertellen dan dat zij het verhaal namens de slachtoffers doet. Ik reageerde dat ik niet schreef voor de uitzending, maar om mijn blog onder de aandacht te brengen voor lotgenoten. 

Want ook afgelopen week hoorde ik weer van een lotgenoot dat zij al jaren mijn blogs leest en er heel veel herkenning uit haalt. En met haar vele anderen ook. Voor die lezers, willen jullie een paar reacties achter laten onder posts? Zo tof om die te lezen, voor mij maar ook voor weer andere lotgenoten. Want zoals deze blog velen mag helpen, we kunnen die cadeaus aan elkaar geven.

Om die reden nam ik contact op met Rinke en daar liet ik het. Ze had al andere mensen en ik vond dat prima. Tot de donderdag voor de uitzending. Ze benaderde mij, of ik misschien toch wel erover na wilde denken. De andere personen trokken zich toch terug, vanwege familiedruk of privé omstandigheden, ze hadden allemaal hun redenen om af te zeggen. Alle begrip van mijn zijde daarvoor. Maar zo kwam het verzoek toch bij mij.

Ook wij hebben er thuis flink over gepraat en uiteindelijk besloten toch te doen. Waarbij ik een paar voorwaarden stelde: geen achternaam in beeld om mijn afkomst en privé leven enigszins te beschermen, daarnaast wilde ik niet ingaan op de details van het misbruik zelf, wie, wat, waar en dergelijke. Ik had geen behoefte dat live op televisie uit te gaan leggen in een korte tijd. De focus moest juist komen op het jarenlange zwijgen, de invloed van dat geheim en de schade van misbruik en de veranderingen die onthulling brachten.

De voorbereiding

Voor mij is het mede door de sensitiviteit van de redactie van Op1 en uiteindelijk door de presentatoren Margje Fikse en Tijs van den Brink een hele goede ervaring geweest. We hebben uitgebreid in de dagen ervoor met Eveline van de redactie kunnen bespreken wat we wel en niet wilden, wat onze grenzen waren, die werden ook gerespecteerd. Uiteindelijk in de ontvangsthal had ik zelfs het idee dat ook de andere gasten mij met een soort extra respect en fluwelen handschoentjes behandelden. Alsof ik erg breekbaar materiaal was. Apart om mee te maken maar ook mooi. Het gaf aan hoe serieus en respectvol ze dit onderwerp oppakten.

Tja, en dan rij je ’s avonds op een tijdstip dat we normaal ongeveer klaarmaken voor bed, ineens naar Hilversum. Parkeren voor de NPO studios, naar de deur lopende komt een bewaker ons al tegemoet: “Nathan Visser? Volg mij maar.” En hop naar binnen, deuren door, trap af en dan sta je ineens in de foyer en nog geen minuut later te praten met een aardige vrouw. En ik de hele tijd denken: “Ik ken jou, maar waarvan?” En als ik haar vraag wat haar rol is verteld ze kort over het item over de demonstraties bij het holocaust museum en dat ze zich daar als ChristenUnie zorgen over maken. Waarop ze wordt weggeroepen voor de visage en ineens het kwartje valt: chips, dat is de fractievoorzitter… oeps. 

Want tja, dan sta je toch ineens tussen mensen die ik echt enkel ken van televisie en bekendheden. Ondanks de beladenheid van het onderwerp toch ook gewoon heel erg leuk om mee te maken. En voor dat we het wisten gingen we ook de trappen op, gang door en uiteindelijk daadwerkelijk de studio in. Ik mocht eerst op de bank in de achtergrond zitten, totdat we gingen wisselen voordat het laatste item kwam. Zo kon ik ook enigszins rustig eerst nog de kat uit de boom kijken bij de andere gasten, dat was wel fijn.

De uitzending

Want uiteindelijk, zo’n uitzending vliegt ook voorbij en na het ook wel luchtige item over de fatbikes kwam de wissel en ging ik aan tafel zitten. Zoals afgesproken waren de eerste vragen voor Iva, die gaf een inleiding en context op het onderwerp. Daarna kwam Rinke aan bod en vertelde over de lawine aan reacties die ze nog steeds kreeg op haar boek “Het hele dorp wist het” en daarna was ik aan de beurt. Om de beurt vroegen Margje en Tijs hun vragen, sommige wist ik van tevoren maar ook een aantal maal was ik verrast en moest ik echt even zoeken naar de goede woorden. Vooral toen Tijs inviel: “Je hebt het over biechten, bekennen, jij hebt niks verkeerd gedaan hé?” Toen had ik hem even niet meer, die kwam keihard binnen.

Dat te horen live op televisie, ik kon wel janken en tegelijk, ik wilde omwille van het interview wel door. Gelukkig kan ik dissociëren en dat was wel zo’n moment dat ik even de pijn van dat moment parkeerde voor later en weer door kon. Even later deel ik toch over mijn zoon, ik wilde eigenlijk niet teveel over mijn gezin spreken, dit was op de grens. Maar juist een dag later waren de reacties van andere vaders die dit zo krachtig en herkenbaar vonden.

Prachtig was ook het einde, Margje die mij vroeg: “Wat zou je nu tegen de negen jarige Nathan willen zeggen?”  WOW, precies woorden die ik in therapie ook zo vaak zelf herhaalt heb en heb moeten horen om het langzaam te kunnen gaan geloven. Maar toen tegen mezelf zeggen, live op televisie, dat ik zo trots op hem ben. Dat was goud. Om even later Margje en Tijs te bedanken dat ze dit onderwerp zo ruimte gaven bij hen aan tafel.

Want dat is wat er ook juist moet gebeuren, dit onderwerp moet aan tafel besproken worden. Het zal in onze gezinnen over mishandeling, misbruik moeten gaan. Om ook uit te leggen wat grenzen zijn, wat elkaar respecteren inhoud. En om onze kinderen te laten merken dat alles besproken mag worden. Want helaas zijn de cijfers over seksueel overschrijdend gedrag te hoog om dit aan toeval over te laten.

Bijkomen en nagenieten

De volgende dag thuis heb ik gewoon ’s morgens vroeg de kinderen naar school gebracht. Express heb ik de telefoon na de uitzending niet meer bekeken, want de appjes gingen héél hard. Ik kwam terug van school, heb eerst nog een hardloopje gedaan, Strava laat me zien dat die “Cause I just turned my life around” heet. Douchen, koffie en toen die telefoon open…  en de dag was voorbij. De hele dag was ik verder aan het bellen, berichten antwoorden en op hetzelfde moment weer twee tegelijk krijgen. Echt zo tof, zoveel reacties, mensen die meeleefden en lieten weten dat ze het zo mooi vonden.

Die avond was echt de kers op de taart: met de kinderen op de bank de uitzending terugkijken. De jongste vond het vooral heel grappig om papa op televisie te zien, het onderwerp ging heerlijk langs haar heen. De oudere twee begrepen het wel en zaten dicht tegen me aan. Wat een gouden moment.

Nu precies een jaar later kijk ik er nog steeds met veel voldoening op terug. En blijft mijn dank groot naar de redactie van Op1, Margje en Tijs die het heel goed deden en natuurlijk Iva en Rinke die zo goed dit verhaal ook weten te vertellen en zich daarvoor keihard inzetten. En op de foto de afkondiging waar de dikke duimen omhoog van Mirjam Bikker te zien zijn. Dat viel mij pasgeleden op want toen de camera's uit waren, moest ik wel even flink huilen en had ik wat tijd nodig mezelf te herpakken. Maar wat was dit mooi, heel dankbaar.

Mocht je willen kijken, de Op1 uitzending van 12 maart 2024, vanaf minuut 39:00 start het item.

En laat bij deze post of elders je reactie achter! Ik hoor graag wat je van de uitzending vond en van deze en andere blogs!