melding Zeden
April 2023
In deze blog ga ik twee jaar terug in de tijd. Ik heb tot nu toe niet gedeeld over deze pijnlijke geschiedenis maar het is tijd geworden om ook dit geheim te doorbreken. Voor mezelf en waarschijnlijk voor veel lotgenoten die soortgelijke onmogelijke keuzes moesten maken.
Twee jaar geleden. Ik had steeds minder contact met mijn ouders na het desastreuze gesprek waarin ze mij elke victim blaming dolk in de rug staken. Ik herstelde langzaam, had nog steeds met regelmaat gesprekken met mijn therapeut, onderging de lichaamsgerichte therapie en langzaam begon ik ook meer te leven. Er kwam meer rust en ook de eerste momenten dat ik weer oprecht kon genieten van het leven.
Het was in deze periode dat ik contact opnam met één van de broers, ik wilde onderzoeken of we weer iets van een relatie konden vormgeven. Maar hoe moet dit na een onthulling van seksueel misbruik door diezelfde persoon? Ik had geen idee en wilde hier hulp bij. Ik ken mijzelf namelijk en weet hoe snel ik dissocieer, dus heb er niks aan als ik hier niet zorg voor veiligheid voor mijzelf.
Er ontstond een voorzichtig contact en hierin gaf mijn broer aan dat hij ook zaken had die hij wilde delen, het liefst voordat we het via de politie hoorden. Het leek hem nogal hoog te zitten dus ik stemde toe een avond naar hem en zijn vrouw te luisteren, via een beeldgesprek. Uiteraard liep de spanning weer flink op naar dat bewuste moment, maar op een zondagavond, kinderen op bed en huis aan de kant, zaten mijn vrouw en ik klaar voor de computer.
De begroetingen hielden we kort en bondig, mijn broer deed dit ook goed en kwam snel ter zake. Hij benoemde meerdere wanstaltige zaken die ik hier niet ga benoemen. Uit het gesprek bleek dat seksueel misbruik al een rol speelde voor ik werd geboren en mogelijk nu nog steeds een verwoestend spoor trekt bij de mensen met wie ik ben opgegroeid. Een desastreus beeld wat geschetst werd die avond. Mijn vrouw en ik waren er letterlijk ziek van in de dagen die volgden.
In de weken daarna probeerden we dit een plek te geven, terwijl ook het ‘normale’ leven doorging: kinderen naar school, werken, feestjes en verjaardagen. Het besef groeide dat deze nieuwe informatie vroeg om actie. Een dappere beweging die anderen vele jaren eerder al hadden moeten maken. Het waren de zorgen om neefjes en nichtjes, leeftijdgenoten van mijn eigen kinderen, die mij uiteindelijk deden besluiten de politie te bellen.
Donderdag 23 maart 2023 had ik tijd gemaakt in de agenda en ik ging bellen, met een verzoek tot een gesprek met de zedenpolitie. Van tevoren had ik mij ingelezen en mijn vragen opgeschreven in de agenda notitie.
Positief verbaast was ik over hoe serieus mijn melding direct werd genomen. Daadkrachtig, invoelend maar tegelijk stevig werden er verschillende vragen op mij afgevuurd. Of dit nu actueel is? Of de kinderen veilig zijn? Moet er nu actie ondernomen worden?
Ik durf het niet met zekerheid te zeggen was mijn antwoord. Ik kan enkel doorgeven wat ik heb gehoord, vertellen wat er met mij is gebeurd en eerlijk aangeven wat ik wel en niet zeker weet.
Besloten werd tot een langer gesprek later die dag of de volgende dag en inderdaad, de volgende dag werd ik gebeld door zedenrechercheurs van Drenthe. Ze excuseerde zich dat ze niet gisteren al belden, maar ze hadden een spoedgeval. We hadden een goed gesprek en na verloop van tijd gaf ze aan de afspraak op het kantoor te willen maken. Even slag om de arm of dat vandaag ging lukken of toch na het weekend werd, vanwege dus dat spoedgeval. Heel professioneel en netjes liet ze mij weten dat mijn verhaal belangrijk was en er tijd voor wilde nemen.
Na dat weekend belden we opnieuw en maakten een afspraak voor een week later. Dan zouden we eerst een informatief gesprek hebben en daarna zou er tijd zijn voor de melding en mogelijke aangifte, als ik daartoe zou besluiten. Stomtoevallig kreeg ik in die week natuurlijk gigantische keelpijn, koorts erbij en kon een paar dagen nauwelijks praten… Dit was natuurlijk gewoon een griepje en had niks te maken met het feit dat ik mijn mond zou gaan opentrekken over generationeel seksueel misbruik.
Gelukkig was ik die maandag weer voldoende hersteld en samen reden we naar Assen naar de afdeling zeden van de politie.
Daar aangekomen moesten we even wachten in een wat tochtige hal en werden opgehaald voor het gesprek. Dit vond plaats in een verhoorkamer, de rechercheurs excuseerden zich weer. Normaal maakten ze gebruik van een ruimte met wat fijnere stoelen, een bank, in een meer huiselijke sfeer. Maar die was bezet en of het toch akkoord was het gesprek te voeren in deze verhoorkamer.
Dat was prima en al snel konden we na het informatiegesprek overgaan tot de werkelijke melding. Mijn vrouw moest wachten op de tochtige gang en ik ging vertellen. De rechercheurs vroegen flink door: mijn huis, de omgeving, de kamers waar het gebeurde, mijn gezinssituatie destijds en uiteindelijk ook heel specifiek op een aantal voorvallen die ik tot de kleinste details beschreef.
Dat was bij tijden echt zwaar om te doen, om werkelijk die situaties weer volledig te herinneren en te beschrijven voor anderen. Wat hielp was dat deze rechercheurs helemaal nergens verbaasd op reageerden. Ze bleven vrij vlak in hun emoties, wel bevestigend en weer verder doorvragend. Hoe verschrikkelijk ook, ik kon aan hen merken dat ik echt alle vieze details kon benoemen, zonder dat ze hierdoor uit het veld geslagen zouden worden. Dat gaf ook veiligheid en de benodigde openheid.
Op een gegeven moment hadden zij voldoende informatie verzameld en mocht mijn vrouw er ook weer bijkomen. Omdat mijn broers en ik ten tijde van het misbruik alledrie minderjarig waren was mijn zaak verjaard. Een aangifte mocht ik doen maar omdat ik onvoldoende hard kon maken dat het ook gebeurd was terwijl zij inmiddels voor de wet volwassenen waren geworden, zou dit geen nut hebben.
Ik had hier direct vrede mee. Ik was en ben namelijk helemaal niet uit op een rechtszaak en wil dit al helemaal niet enkel gebaseerd op mijn verhaal. Het ging en gaat mij met name om andere slachtoffers. Die wil ik niet alleen laten staan mochten zij op een dag de stap naar de politie zetten. Dan mag mijn verhaal dat van hen ondersteunen. Daarbij wilde ik ook dat mijn getuigenis kracht en context zou geven mochten er andere signalen bij de politie komen.
Nu weer twee jaar verder ben ik trots en dankbaar dat mijn vrouw en ik deze stap hebben gezet. Iets dat we liever niet hadden gedaan maar met de informatie die ons destijds ter ore kwam konden we niet anders. Sindsdien zijn er nog meer verhalen gekomen wat mij enkel gesterkt heeft dat wij de goede keuze maakten. Eén die anderen al hadden moeten maken maar tot op heden nalaten.
Mocht jij ook jouw ervaring hebben bij de zeden politie, ik hoor graag jouw verhaal hieronder in het reactieformulier. Dat mag uiteraard ook anoniem, je e-mail wordt niet gepubliceerd.
Weet je ook gesteund mocht je deze moeilijke stap overwegen, ik heb de politie als zeer kundig, daadkrachtig en veilig mogen ervaren. Ik wens je dan alle sterkte in wat jij daarvoor te doen hebt. Weet dat je niet alleen bent.