dolken in je rug
Augustus / september / oktober 2022
Deze update heeft veel langer geduurd dan gepland. Ik heb hem meerdere keren opnieuw geschreven, twijfelend, zoekend wat ik wel en vooral, wat ik op dit moment niet wil delen.
Uiteindelijk deze avond besluit ik wél verder te schrijven en dit stukje te gebruiken om een appél te doen op elke lezer. Mocht je dit lezen, neem dan alsjeblieft de tijd om deze presentatie over Victim Blaming van Iva Bicanic te kijken. https://www.youtube.com/watch?v=0ujizI3LCKI
Deze link had ik maanden eerder al naar mijn ouders gestuurd. Of ze deze video wel of niet hebben gekeken weet ik niet, wat ik wel weet is dat het onvoldoende effect heeft gehad.
Het gesprek bij mijn therapeut Hilda verliep namelijk niet zoals gehoopt en gepland. In plaats van een begin van erkenning kwamen er alle vragen van victim blaming. De woorden van de ‘moeders’ en ‘familie’ die genoemd worden in de presentatie heb ik ook in mijn rug gekregen.
Het werd een desastreus gesprek waarna ik dagenlang van slag was. Ik ging met tranen slapen, nachtmerries, kapot en gebroken wakker worden. Ik sleepte mezelf de dagen door. Het is met recht zoals het genoemd wordt: Second rape. De tweede verkrachting. Eindelijk durf je te vertellen wat je is overkomen en in plaats van begrip en erkenning krijg je verwijt op verwijt gestapeld met ongeloof en miskenning. Het is erger dan de eigenlijke verkrachting en richt meer schade aan dan het misbruik zelf.
Ik wil er dan ook op dit moment niet verder over schrijven. Als ik teruglees in mijn dagboek dan sla ik hele stukken over. Het is simpelweg te pijnlijk en ik hoef mij hier nu niet doorheen te slepen. Misschien dat ik er in de toekomst iets mee kan en wil doen, op dit moment mag ik het ook parkeren.
Er is zoveel gezegd in dat moment met mijn ouders. Een week later bij mijn therapeut hadden we nog verre van voldoende tijd en ruimte om alles door te gaan. Er kwam een lading los die niet in een uur te vatten is. Ook daar hebben we bewust stukken ervan geparkeerd voor later, belangrijker was eerst contact te maken met het veilige deel in mijzelf.
In de weken en maanden erna ben ik langzaam tot mezelf gekomen, maar ik ben er ruim een jaar later nog steeds niet overheen. Het blijft me raken, het blijft aan me knagen, vreet zelfvertrouwen weg en kan een kwetsbaar evenwicht weer doen wankelen.
Afsluitend, mijn lotgenoot Lydia zag dat dit moment met mijn ouders mij maanden later nog steeds diep raakte en beklemde. Ze bood aan om een gesprek te hebben waar zij in het bijzonder mij de ruimte wou geven om over dit moment met mijn ouders te spreken. We hebben er de tijd voor genomen, een veilig moment samen en ik ben toen begonnen terug te gaan naar een aantal dingen die werden gezegd.
Het gesprek werd binnen een uur dermate zwaar en heftig dat Lydia uiteindelijk in tranen mij vroeg om alsjeblieft te stoppen. Wat ik deed. Al was ik nog niet halverwege het benoemen van alle dolken die ik te verduren kreeg, het was voldoende.
En dat is deze update voor nu ook. Nogmaals, kijk de presentatie van Iva Bicanic en lees jezelf in over Victim blaming. De vragen van Victim Blaming zijn heel logisch, het is iets wat we al snel allemaal geneigd zijn te doen. Een natuurlijke eerste neiging en zo belangrijk dat een ieder zich daar bewust van is. Zoals Iva Bicanic ook zegt in deze presentatie: Zullen we afspreken te stoppen met Victim Blaming? Het zou de wachtruimte meer dan de helft leger maken.
Volgende update hopelijk iets lichter en ik wil voor het einde van het jaar iniedergeval een aantal dingen benoemen die mij ook vandaag de dag ontzettend helpen.