lotgenoten
2022 -2024
Opgedragen aan Lydia
Vandaag liep ik opnieuw met mijn lotgenoot van het eerste uur. In mijn 2e post, inmiddels ruim een jaar geleden, schrijf ik over deze eerste wandeling die wij samen maakten. Boven water tillen is waar ze mij mee hielp, voor het eerst dit kwetsbare grote geheim bespreekbaar maken. Het geheim wat ik bijna 30 jaar had verstopt, nog nooit echt open over had gesproken.
Nu daarop terugkijkend zie ik hoe helend en helpend dit eerste contact met een lotgenoot was. Zij had aan een half woord genoeg, wist mij vertrouwen te geven en hielp mij met kleine stapjes. Soms ook juist afremmen als ik te snel of te makkelijk dacht, ze wist haar eigen ervaring zo in te zetten dat het mij hielp een beter beeld te vormen.
Vandaag vroeg ze opnieuw: “Wat maakt dat jij juist zoveel hebt aan deze wandelingen?” Een goede vraag waar ik over na denk.
Ten eerste is het gewoon iets waar ik van houd en nodig heb. Tijdens mijn jaren in het buitenland zei iemand die ik “mijn oudere zus” noemde tegen mij dat ik een mental processor ben. Zij nam elke paar weken/maanden speciaal een avond de tijd waarin ik mocht praten, wat zij deed was luisteren en af en toe vragen. Ik heb bewondering voor mensen die mij dit toestaan, het helpt mij.
Want ik heb het nodig om te praten, om al pratende en naar mezelf luisterend tot nieuwe inzichten te komen. Soms kan ik dit ook krijgen door juist stil te zijn, te lezen of te hardlopen. Maar mijn voorkeur is toch dit al pratende, zoekende, afwegende, gedachten ordenen en verder komen. En wandelen is daarbij nog eens extra helpend, vandaag hoorden we de vogels weer wat fluiten. Heerlijk lekker buiten.
Ten tweede is de herkenning voor mij essentieel. Een lotgenoot weet als geen ander wat het betekent misbruikt te zijn. Hoe goed iemand ook probeert in te leven, de gedeelde ervaring mist en maakt dat er meer zoeken en afstemmen nodig is. Dat is geen probleem en er zijn heel veel mensen ontzettend helpend geweest in de afgelopen jaren. God zij dank zijn zij zelf niet misbruikt maar wisten ze wel een veilige plek te bieden. Een luisterend oor, openheid, waar dit verhaal mocht bestaan, elk persoon kan dit geven aan een ander.
Maar het hebben van die gelijke ervaring maakt dat een lotgenoot kan spiegelen en mee kan voelen. Het besef niet alleen te zijn, het ontdekken dat een ander diezelfde gevoelens heeft doorgemaakt, dat dit niet aan mij ligt maar een gevolg is van misbruik. Het is zo helpend die herkenning te krijgen van een lotgenoot omdat daarmee het isolement wordt doorbroken. Ineens ben ik niet meer alleen met deze diep ontwrichtende situatie, maar een ander kent dit ook! Het is een feest met een keiharde rauwe rand, zeer pijnlijke herkenning.
Dat ervaar ik ook vaak op het lotgenoten forum seksueel geweld. Hier komen vele slachtoffers bij elkaar, al dan niet anoniem, om elkaars verhalen te delen. Sommigen komen er al jaren, anderen hebben recent een verkrachting of aanranding meegemaakt en hebben juist acute vragen.
Maar de meesten hebben een soortgelijk verhaal als het mijne. In het verleden heeft er misbruik plaatsgevonden en de persoon gaat daar nu maanden, jaren, soms 30-50 jaar later toch over praten en hulp zoeken. Het is dan zo helpend om ervaringsverhalen van anderen te lezen. Triest om te zien hoe sommigen al jarenlang in therapie zijn, soms zonder echt meer vooruitgang of verandering te zien. Anderen staan middenin het leven, met of zonder een gezin, partner, kinderen, werk, een sociale omgeving, familie.
En dan delen we met elkaar de uitdagingen die we allemaal als lotgenoten kennen. Enerzijds het willen leven, het willen loslaten van trauma en het verleden. Maar ook dat verleden wat zo een stempel drukt op het heden, de uitwerking van de schade van het misbruik. En te vaak daarbovenop de niet helpende reacties uit de omgeving, van een tekort aan medeleven tot pertinente ontkenning of smaadcampagnes.
Ook kunnen op dit forum alle schaamtevolle details en gevolgen eerlijk en anoniem besproken worden. Ook daarin weer, te weten dat je niet de enige bent die bijvoorbeeld dealt met een genitale respons of twijfels over een behandeling of behandelaar. Zo fijn om elkaars gevoelens, de verwarring, alle emoties die daarbij komen te kunnen bespreken, veilig en anoniem.
Mocht je dus een lotgenoot zijn en zoeken naar een plek waar je jouw verhaal veilig en anoniem kan delen, van harte welkom op LSG. Of als je vragen hebt over een onderwerp of worstelt met bepaalde gevolgen, alles kan besproken worden.
Daarnaast ben ik snel in mijn hersteltraject met andere mannen een weekend weg geweest. Een mannenweekend, iets waar ik zo’n hekel aan heb, ging ik nu toch wel doen, juist met andere mannen die ook allemaal seksueel misbruik hadden meegemaakt. Het werd een pijnlijk feest van herkenning. Wat heb ik daar veel mogen leren en vooral mogen zien dat ik niet alleen ben. Dat er helaas velen met mij misbruikt zijn. Maar er is zelfs een hele organisatie die zich al jarenlang bezig houdt met seksueel misbruik, speciaal voor mannen. Bijzonder en daarmee werd mijn isolement weer kleiner.
Ik heb aan dat weekend ook een lotgenoot en vriend over gehouden met wie ik nog steeds, nu bijna twee jaar later, regelmatig bel. Hij woont helemaal in het zuiden en ik helemaal in het noorden, beide hebben we ons leven met werken, familie en bezigheden. Maar we houden elkaar in de smiezen en zijn er voor elkaar als we even steun nodig hebben. Zo tof om een maatje daarin te hebben die feilloos aanvoelt hoe het gaat.
Dat wens ik ook andere slachtoffers toe en is de reden dat ik afgelopen jaar bij de stichting No Need To Hide ben gegaan. Zij verzorgen buddy’s, een ervaringsdeskundige die naast een ander slachtoffer kan staan om juist deze steun te bieden. Een prachtig project en ook weer een club mensen waar ik zelf ook zoveel mag vinden aan steun en vertrouwen. En dat ook mag betekenen voor een ander. Wat lotgenoten kunnen ongelooflijk helpend zijn in herstel, daarom ook deze update.
Dus tenslotte, de ontmoetingen, online en fysiek met lotgenoten zijn ontzettend helend voor mij geweest. Er is wederzijds begrip en vertrouwen en het is zo fijn om aan een half woord genoeg te hebben en daarin gekend te worden.
Dat gun ik iedere lotgenoot en ook elk mens. Allicht tot ziens ergens!
Ps: op deze valentijnsdag kon een hartje met liefde voor al die lotgenoten natuurlijk niet ontbreken!