twee jaar jubileum
27 Januari 2022 / 2023 / 2024
Een jaar voorbij. En wat voor een jaar.
Ik schreef zojuist een update op mijn blog op Insta omdat het dit weekend mijn twee jaar jubileum is. Het was twee jaar geleden dat deze reis begon, een reis die nog steeds niet en waarschijnlijk nooit helemaal zal stoppen. Al hoop ik dat het langzaam minder intens en alles opzuigend zal gaan worden.
Het was twee jaar geleden dat ik naar de huisarts ging om hulp te vragen voor verwerking van mijn seksueel misbruik. Lees over die laatste donderdag in januari in deze blog van dit dagboek.
Een jaar later besluit ik rond diezelfde periode om deze blog te starten en begin ik stukjes te schrijven over hoe het een jaar eerder voor mij was. Inmiddels vele posts verder en zijn deze ook elders gedeeld. Ik heb reacties mogen ontvangen van complete vreemden die laten weten dat deze blogs helpen. Dat is gaaf om te lezen, want het is precies daarom dat ik schrijf.
En nu is het weer een jaar later en kijk ik terug en realiseer hoe ik gegroeid ben. Het meest geniet ik van mijn authenticiteit. Ik durf mezelf meer te zijn en kan eindelijk mijn grenzen aangeven. Ik weet dat ik diep getraumatiseerd ben en nog vele therapie zou kunnen gebruiken. Tegelijk, niet alles hoeft en moet vandaag en ik mag vooral blij zijn met waar ik vandaag de dag ben.
Dankbaar dat mijn huwelijk deze verschrikkelijke intense twee jaar heeft overleefd. Dat de relatie met mijn kinderen groeit ondanks dat ik nog zo vaak wordt geconfronteerd met oude dynamiek die voortkomt uit mijn trauma. Liefde and verbinding is meer aanwezig en ik weet dat die enkel sterker zal worden.
En ik ben bekaf, kapot, moe, helemaal op. Ik wil vanavond schrijven, ik wil iets zeggen en delen over de enorm intense reis van de afgelopen twee jaar. Terugkijken en daarmee ook mijn overwinningen in deze reis vieren. Want wat een intense reis is dit geweest.
Eerst was het onder ogen komen van mijn eigen geheim, het misbruik in al zijn gruwelijke facetten durven zien en voelen. Het was de eerste maanden een verschrikkelijke periode van afdalen in een alsmaar dieper wordende gierput.
De confrontatie gesprekken die daarop volgden waar ik veel voor mezelf uit mocht halen. Het doorbreken van het geheim, het gaan staan voor mijn verhaal en waarheid. Het bracht me een enorme kracht en vrijheid.
Destijds nog steeds in de hoop dat het op een dag goed zou komen ging ik na de vakantie in gesprek met mijn ouders. In plaats van begrip kreeg ik daar dolken in mijn rug. Mijn pijn mocht niet bestaan, ik had aan anderen moeten denken…
Het is daar waar ik deze reis zich nog een keer verdiepte. Tot de dag van vandaag ben ik met de gevolgen van dat gesprek bezig. Er komt veel oude pijn naar boven die voortkomt uit een verziekte gezinsstructuur en relaties die zo diep gebroken zijn.
Mijn opgroeien, de verstoorde hechting, alle dynamiek die ik vanaf de wieg heb aangeleerd, ik ben bezig dit allemaal opnieuw te leren. Dat blijft een enorme weg, het voelt als een eindeloze reis, bij tijden nog steeds overweldigend en ontmoedigend.
Ook deze avond weer, als ik moeite heb bij mezelf te blijven en ik veel oude pijn en verdriet voel.
Toch weet ik tegelijk, daar dwars doorheen, het gaat niet voor altijd zo zijn. De zon gaat wel weer schijnen, het mag bestaan maar heeft niet het laatste woord.
Ik ben trots op mezelf. Trots op alles wat ik afgelopen twee jaar heb gedaan en ook trots hoe ik de afgelopen dertig jaar heb overleefd. Het blijft een bizar verhaal en een bizarre dynamiek om elke dag in te functioneren. Maar ik ben er ok mee, ik heb vrede gevonden temidden van al deze verstoring en ontwrichting.
Want bovenal heb ik mezelf gevonden. En dat mag ik vieren twee jaar na dato.
Binnenkort wil ik nog verder schrijven over wat me heeft geholpen en helpt tot op de dag van vandaag. Maar deze dag is het een actuele blog terugkijkend op de afgelopen twee jaar. En vier ik mijn 2 jaar jubileum reis in herstel.
Gefeliciteerd! Je mag zeker trots zijn op jezelf en zal zeker binnenkort weer langskomen om te kijken of je al iets nieuws heb geschreven