Lichaamswerk
September 2022 - Februari 2024
Dinsdag had ik intake en eerste sessie bij Wilko. Was heel speciaal. Gewoon in kleding op zijn bank liggen, hij legt een hand op mijn been en probeert mijn lichaam gerust te laten worden onder zijn aanraking. Lukte nog niet hard.
Daarna links, “het kan anders zijn” zegt hij nog en nog geen minuut later is het BAM!!! Helemaal herbeleven, alles! My goodness…
Moest overeind gaan zitten, mezelf helemaal terughalen, om mij heen gaan kijken, in de spiegel kijken: hier ben ik, 38 jaar, ik heb gekozen om bij een lichaamsgerichte therapeut te zijn, mijn haar zit hetzelfde, ik ben niet veranderd, heb mijn kleren nog aan, behalve mijn schoenen, die staan bij het bureau. Echt… echt het gevoel dat ik naakt door Wilko aangeraakt werd in mijn kruis. Ongelooflijk. Dat beleefde ik wel. 100% als echt. Maar het was niet echt. Het was puur een lichaam sensatie. Bizar.
(Uit mijn dagboek 17 september 2022)
Het was september 2022 dat ik voor het eerst bij een lichaamsgerichte therapeut langsging. Hilda had dat in die weken daarvoor genoemd als iets waar ik baat bij kon hebben. En ze kende een vrouw en een man naar wie ze mij kon verwijzen. Bij vrouwen voel ik mij veiliger, bij mannen is er een grotere angst voor misbruik. Wat ik daarin wil, veilig of wil je de uitdaging aangaan?
Ik koos natuurlijk voor volle bak erin en zo kwam ik bij Wilko Jongman op die dinsdag. Van tevoren had ik mijn verhaal per mail gestuurd en we praten over de therapie en wat hij zoal doet. Voor mij een volledig nieuwe ervaring dus laten we het maar proberen. “Kom maar liggen en maak jezelf gemakkelijk op de tafel”.
Ik pas met mijn 1.93 meter net op de massagetafel en comfortabel liggen, mwah, ik ben niet zo van de massages. Gekneed en een ander aan mijn lijf, nee laat maar. Er is dus al voldoende spanning.
Wilko komt rustig bij me te staan, maakt contact, praat wat en zegt dat het gaat om de intentie van de aanraking. Hij legt zijn hand op mijn rechterbeen en probeert of ik rustiger kan worden met dat gevoel op mijn been. Dat lukt nog niet erg hard maar al pratende, beetje voorzichtig bewegend ontstaat er iets van een heel voorzichtig toelaten van deze vreemde hand.
Na een tijdje laat hij mijn rechterbeen los en gaat naar de andere kant. Hij waarschuwt me nog “links kan anders zijn” en direct bij de eerste aanraking ben ik compleet weg. Het is dissociëren, volledig terug in het trauma, ik herbeleef ter plekke het misbruik.
Ik moest mezelf helemaal terughalen en na een tijdje vraagt Wilko of het zo wel voldoende was of dat ik toch nog iets wil proberen. Ik ga eigenlijk altijd de 2e mijl dus geef aan nog wel even te durven.
Hij begint met dezelfde aanraking, ik moet diep ademen, ogen openhouden en heel hard mezelf in het hier en nu houden om het vol te houden. Maar het lukt en er ontstaat opnieuw iets van ontspanning in mijn been. Hij vraagt of ik kan leunen, haha, echt niet, ik ben heel hard aan het duwen en controleren! Maar toch, al bewegende nodigt hij me uit om die controle los te laten en samen op een uitademing daarmee oefenend durf ik een moment los te laten en mijn been zweeft in zijn handen.
En ik breek. Huilen, janken. Overgave. Het moment van ontspannen en loslaten, het was daar.
Als ik wat later van de tafel afkom waarschuwt Wilko me net op tijd: “Let op met opstaan.” Ik kan me nog vastgrijpen aan de tafel want ik zak bijna door mijn benen heen. Die voelen als was, ik kan mezelf met moeite overeind houden. Om daarna wel meer mijn voeten te voelen en mijn benen als een heel nieuw orgaan te beleven.
Een dag later heb ik spierpijn op plekken waar ik niet wist dat ik spieren had. Allemaal spanning en verkrampingen die ik uitvoerde in het herbeleven. Het doet nog pijn maar ook, ik ga hardlopen en voor het eerst van mijn leven voel ik mijn tenen. Ik voel mijn pezen bewegen, de elasticiteit van mijn lichaam, de zwaartekracht, botten, gewrichten en spieren die dit alles opvangen en dragen. Een compleet nieuwe ervaring, waar ik tot op de dag van vandaag van geniet.
Dat was mijn kennismaking met lichaamsgericht werken. Inmiddels kom ik al 1,5 jaar bij deze ‘wondertherapeut’ zoals ik hem noem. Het is bijzonder hoe hij elke keer door simpele bewegingen en aanraking, kan voelen waar de spanning opbouwt. Daar bewegen we vervolgens voorzichtig heen en werken dan “Met wat zich aandient.”
Gisteren waren dat herinneringen op het schoolplein. Mijn basisschool waar ik meerdere malen in elkaar gestompt ben. Waar ik leerde mijn buik aan te spannen zodat ze je niet kunnen raken op de kwetsbare plekken. Gepest, uitgescholden en in elkaar geslagen worden door leeftijdsgenoten. Ook dat trauma draagt mijn lichaam.
Nadat we daar de nodige tijd aan hadden besteed kwamen er andere herinneringen boven. De intense spanning van een klein kind in zijn bedje die weet dat het weer begint. Een beweging van Wilko bracht die herinnering naar boven. Zo had het 30 jaar geleden op zolder kunnen beginnen, met een dergelijke aanraking. Bizar, elke keer weer ontzettend pijnlijk, confronterend om het opnieuw letterlijk aan den lijve te ervaren.
Maar ook helend. Het gaat om de intentie legt Wilko uit. “Deze aanraking is om jouw lichaam te leren, het was toen waar, maar nu niet meer. Deze aanraking is als heling, al kunnen we het trauma niet helen, dat is gebeurt. Maar we kunnen wel een nieuwe ervaring naast die andere ervaring leggen en je lichaam leren.”
En dat is het wonder, want nu zit ik hier, schrijvend achter de computer en ik voel mijn lichaam. Dit lijf dat zoveel heeft moeten doorstaan maar er nog steeds is. Waar ik zo ontzettend trots op ben. Waar ik blij mee mag zijn. Waar ik eindelijk vertrouwd mee raak.
Inmiddels kunnen Wilko en ik in onze sessies heel veel doen. We praten over trauma, over behandelingen, over dissociëren, over hoe het mij (en een beetje met hem) gaat en uiteindelijk gaan we zien wat deze keer naar boven komt.
En hij mag me inmiddels op vele plekken van mijn lichaam aanraken. Enerzijds verlang ik naar die helende aanraking en anderzijds is er ook altijd die spanning, wat zal zich deze keer aandienen? Welke herinneringen komen boven? Is dat te dragen of zal ik opnieuw overspoeld worden?
Maar ik ontdek, ook daarin is groei. Het is nu zo vaak dat we kunnen lachen terwijl ik half dissocieer, enerzijds ben ik aan het herbeleven en is er pijn, anderzijds is er een diep verlangen in mijn lichaam naar heling. Om eindelijk deze pijn te mogen omarmen, daarmee te ontkrachten en veiligheid te vinden.
Dit lichaamswerk kan ik iedereen, werkelijk iedereen, aanraden. Veel mensen weten de weg naar Wilko Jongman inmiddels te vinden, maar ondanks dat hij het al druk heeft, hierbij zijn website, mocht u of jij interesse hebben. Mocht je verder willen lezen over dit lichaamswerk, in deze nieuwsbrief beschrijft Wilko het goed en beknopt (scroll door naar pagina 2). Mocht je nog meer willen weten, dit is een uitgebreid artikel dat de waarde van lichaamswerk helder maakt.
Ps: de foto laat mijn vooroordeel bij dit lichaamswerk zien. Een deels ontbloot lichaam waar een andere persoon aan kneed en duwt. Niks is minder waar. Tot op heden heb ik behalve mijn schoenen altijd al mijn kleding aangehouden en gaat het meer om bewegen, voelen, leunen, vertrouwen bouwen en daarmee ontspannen.