“Dat heb jij gedaan”
Einde juni 2022
Deze update duurde langer omdat het moeilijk is te besluiten wat ik wel, maar ook wat ik niet wil delen. Ontzettend gaaf is dat deze blog nu al meerdere mensen heeft mogen helpen in verwerking van seksueel misbruik. Iemand schreef me: “je hebt je doel wat mij betreft al bereikt.”
Eerlijk delen zonder schaamte, datgeen wat voorkomt uit trauma beschrijven zonder daarbij anderen en mezelf te beschadigen is een uitdaging. Vooral nu deze update gaat over de gesprekken die ik met mijn daders heb gevoerd, inmiddels ruim een jaar geleden.
In de update D-brief kun je lezen hoe gekmakend deze periode was. Ik dissocieerde snel en veel die laatste dagen richting de gesprekken. Een ochtend heb ik zitten huilen op mijn werk en na een flinke wandeling ’s middags kon ik net aan mijn route volbrengen. Alle emoties kwamen in een climax, het was een uitdaging om nog enigszins ‘normaal’ te functioneren temidden van al die innerlijke strijd.
In mijn dagboek schreef ik naast mijn eigen gedachtes, emoties en gevoelens ook ellenlange stukken over uit het Traumaseksualiteit boek. Het was in dit dagboek dat ik ook dit stuk las:
"Zelfs al heb je alle symptomen van seksueel misbruik die in dit boek worden beschreven, toch blijft de angst. De angst dat je gek bent." (Citaat uit Traumaseksualiteit, Peter John Schouten)
Vooruitlopend op de gesprekken kreeg ik namelijk deze reactie. Ik zou het verkeerd hebben, mijn verhaal zou niet kloppen. Ik werd weggezet als leugenaar en de gek. Dit raakte me dusdanig hard dat ik mij een dag later moest ziek melden. Een extra therapiesessie met mijn therapeut kon gelukkig ook direct plaatsvinden.
Daarin zette Hilda de kleine stoel neer: “Dit is hoe je jij nu voelt. Helemaal uit het lood geslagen, volledig onzeker en angstig. Maar dat ben je niet. Kijk nu eens naar jezelf… wie ben je?” En BAM, ik kwam terug bij de volwassen Nathan, een man die opstaat voor zichzelf en voor de kleine Nathan die misbruikt werd. Daarmee kwam ook de kracht terug om door te gaan. In vertrouwen kon ik naar de gesprekken toeleven.
Uiteindelijk kwam de dag van de confrontatie. Mijn broers kwamen met hun vrouw en ik ging het gesprek met ze aan. Ik heb ze beiden hetzelfde verteld en had hiervoor verschillende manieren uitgewerkt. Zo speelde ik het lied van Meau af, “Dat heb jij gedaan.”, het refrein waarin ze zingt:
“Hoe ik toen een meisje was, jij een vreselijke droom
Had mezelf het gezegd en mezelf het beloofd
Dat het afgesloten, weg met verdriet
En ik zou het vergeten, maar het lukt me weer niet
Want de pijn die blijft, het zit dieper dan dat
Ik zou een moord doen zodat ik je woorden vergat
Want dat klotegevoel dat toen is ontstaan
Dat gaat nooit meer weg en dat heb jij gedaan”
Daarnaast had ik een aantal citaten uit het boek Traumaseksualiteit uitgeprint zodat heel duidelijk zou zijn waarover we het hadden. Ik wilde misverstanden voorkomen en de volledige lading op tafel krijgen. Ook gebruikte ik de psychodrama opstelling uit het weekend met de twee stoelen. Ik nodigde mijn broers uit om eerlijk op de stoel van de dader te gaan zitten. Mijn intentie was dat daarmee een broer relatie mogelijk zou worden doordat we open zouden zijn over de relatie als dader en slachtoffer.
Het was een heel heftig gesprek en het spannendste wat ik in mijn leven gedaan heb.
Het heeft me ook veel opgeleverd. Zo weet ik sindsdien dat ik ongeveer negen jaar oud was toen het misbruik begon. Daarmee kan ik eindelijk mijn innerlijke tijdslijn kloppend maken. En kloppen dus ook de ik eerdere herinneringen die ik heb. Ik heb namelijk tot mijn twaalfde in een ander huis gewoond en heb daarvoor en daarna, in beide huizen herinneringen. Die kon ik nu eindelijk plaatsen.
Ook heb ik mogen horen dat de zaken die ik beschrijf kloppen, dat het waar is en echt gebeurd. Het maakt dat ik mezelf meer vertrouw en geloof. Al blijft de onzekerheid mij van tijd tot tijd nog steeds raken, ik ontwikkel nu eindelijk vertrouwen in mezelf. Waar ik eerder mezelf niet geloofde, durf ik nu mezelf te geloven. Een enorme winst.
Na het gesprek zaten mijn therapeut, mijn vrouw en ik buiten uit te blazen. Ik was kapot maar euforisch. Mijn therapeut was vol lof, ze had bewondering voor de manier waarop ik het gesprek had gevoerd. En mijn vrouw zei: “Je bleef heel puur en oprecht, kwetsbaar maar tegelijk hield je de leiding in het gesprek”. Zo gaaf dit te horen.
Want wat was dit intens. Maar ook, dit was het, dwars door de angst breken. Ik gaf mezelf hiermee een enorm cadeau door mezelf te bevrijdden van het geheim, de schuld en de schaamte. En ik haalde daarmee mijzelf terug.
Die avond hebben we als gezin deze overwinning gevierd. Voor allemaal patat en snacks, voor mij een dikke portie spareribs, ijs toe, het was een feestje. We hebben de kinderen uitgelegd dat papa iets moest doen waar hij heel bang voor was, maar het toch heeft gedaan. En dat we daarvoor elkaar mogen belonen. Het was super gezellig en voor het eerst in mijn leven had ik een oprecht fysiek contact met mijn kinderen dat ik volledig beleefde. Mijn zoon bleef me die dag knuffelen en kon geen genoeg krijgen van het lekker tegen me aan leunen. En die avond trekt mijn dochter mij helemaal boven op haar, de jongste springt er ook bij. Het was zo lief, zo puur en voor het eerst, zo veilig.
Dit waren de eerste contacten zonder de dader invloed. Sindsdien leef ik zoveel meer zelf. Ben ik er vaker in het moment, meer aanwezig, puur en oprecht.
En dat is wat voor mij de grootste winst is. Voor mezelf, mijn gezin, de dader invloed is tanende. Soms steekt het nog even de kop op, helemaal vrij zijn van de schade van het seksueel misbruik zal ik in dit leven waarschijnlijk nooit worden. Maar dit leven zonder de daders is al zoveel beter en blijft beter worden.
En dan is het nu vakantie, die net als vorig jaar na de gesprekken al snel volgde. Ik wens jou en mezelf dan ook een goede vakantie, de volgende update zal nog iets langer op zich laten wachten.
Ps: de foto boven deze update is genomen uit de videoclip van Cannibal, Marcus Mumford.