DAGBOEK VAN EEN OVERLEVER

HULpverleners deel 2: Bloedzuigers en teken


September  - December 2023

De andere hulpverlener die in ons leven kwam was een relatietherapeut. Seksueel misbruik heeft helaas enorme invloed op alle relaties in het leven. Helaas het meeste op de diepste relatie die je als mens kan hebben: met je levenspartner.

We konden wel wat hulp gebruiken in de heftigheid van verwerking en alle dynamiek waar we in verzeild raakten. We gingen op zoek naar een relatietherapeut. Zo reden we op een avond voor een eerste kennismaking naar deze therapeut.

Ik lees nu terug in mijn dagboek en dan heb ik echt medelijden met mezelf. Want in diezelfde dagen was ik in afwachting van het gesprek met die mediator. Er kwam al een enorme spanning los. Wat er precies gezegd is in dit eerste gesprek met de relatietherapeut herinner ik mij niet meer, maar het resultaat was dat ik behoorlijk gedissocieerd was in de dagen daarna.

Omdat die eerste sessie nu niet bepaald vlekkeloos verliep hadden mijn vrouw en ik apart van elkaar een paar dagen later telefonisch overleg met deze therapeut. En ik had dat gesprek op dezelfde dag als de mediator… van tevoren probeer ik in mijn dagboek nog kracht te verzamelen en mezelf moed in te praten, maar even reëel? Dit is loodzwaar. Dit is niet te doen. Dit had ik ook niet hoeven doen. Ik had gewoon mijn eigen grenzen mogen respecteren en mijn ruimte mogen nemen. De tijd die ik nodig had om dat bizarre gesprek met de mediator een plek te geven en te bespreken met mensen die ik vertrouwde.

Maar ja, als ik de relatietherapeut moest geloven dan bungelde mijn huwelijk aan een zijden draadje. Ik had heel hard hulp nodig. Ik verplichtte mezelf om vooral mee te werken, in de oprechte hoop en vertrouwen dat dit het beste was voor onze relatie.

De therapeut mistte op dit cruciale moment de compassie, empathie en in simpel menselijke termen, medeleven. Er was een nood om dit zo pijnlijke stuk vast te houden en te verduidelijken. Die duiding kwam wel, maar dan op de manier die in het straatje van de therapeut paste. Ik had heel hard hulp nodig. Dit alles ging mijn huwelijk niet overleven. De therapeut gaf aan dat het pijn deed te zien wat er allemaal was. Maar dat bracht geen compassie maar juist druk om nu zo snel mogelijk intensieve hulp te zoeken. Wij moesten echt in een groep met andere echtparen. Er was nu nog plek en we konden instromen als we snel beslisten. En dat was echt heel hard nodig wilde ik mijn huwelijk redden.

Wij besloten dit uiteindelijk niet te doen. Het vroeg niet alleen flinke financiële bijdrage maar vooral een toewijding. Elke twee weken naar dit centrum rijden voor een bijeenkomst van drie uur. En dat een jaar lang. We zagen niet in hoe we dit praktisch voor elkaar gingen krijgen met een druk gezin en ook deel van onze dynamiek, een flink kleiner geworden netwerk. Maar deze groepsessies bleven een terugkerend onderwerp van gesprek waar de therapeut moeite had om onze keuze te respecteren. En meerdere malen probeerde die grens toch te passeren. 

Een ander behoorlijk bizarre gewaarwording was onze 2e of 3e afspraak, de therapeut had per ongeluk dubbel gepland. De andere persoon ging weg en na wat moeite was er toch ruimte om ons te ontvangen. Met de kennis van nu denk ik, wat een bizarre draai werd hier gegeven. Maar destijds wist de therapeut zich hieruit te praten en binnen no-time de focus op ons te krijgen: "Wat deed deze situatie met ons?" Ineens zaten wij in het beklaagdenbankje om onze verbazing te verklaren. Het werkelijk stuitende, dit gebeurde bij afspraak vier opnieuw, ditmaal konden wij onverrichterzake weer terugrijden. En weer hetzelfde, al heel snel konden wij gaan verdedigen waarom dit ons zo raakte in plaats van dat hier begrip voor was en een diepe verontschuldiging vanuit de therapeut.

Wat ook raar was, mijn vrouw had een email gestuurd met één en ander aan uitleg. Dit zou gelezen worden voor de afspraak maar de therapeut had dit niet gezien. Het bleek erg lastig om een email te lezen want ook bij de volgende afspraak was de mail niet gelezen. Weer volgde eenzelfde uitleg, het was niet de schuld van de therapeut en het was vooral interessant dat wij ons vertrouwen nu verloren, wat zei dat over ons? Tja, met de kennis van nu denk ik, zo kun je alles rechtpraten, maar destijds begreep ik nog niet welke trucs er gespeeld werden. 

Maar het meeste was dit overstemmende gevoel dat wij verloren waren zonder hulp. Of tenminste dat gevoel kreeg ik. Elke keer als ik er weg ging voelde ik mij klein, onbetekenend. Iemand die maar weinig begreep en waar nog een heleboel mis mee was, ik moest nog veel leren. Vaak werd ik diep geraakt, onder de gordel en als ik dan dissocieerde dan was de oplossing: “Stop met dissociëren”. Goh, echt? Ook dat weer, met de kennis van nu is het bizar dat een therapeut iets dergelijks durft te zeggen. De therapeut was bezig zichzelf te verhogen door zich als redder en de hulpverlener neer te zetten. Er was geen sprake van een gelijkwaardige relatie, deze therapeut wist ons elke keer kleiner te maken zodat het ‘zelf/eigen imago’ groter werd.

Een paar maanden terug las ik dit artikel op internet en dat was helend. De rode vlaggen die hier genoemd worden, yep, op die therapeut had vlag één zeker betrekking: het negeren van de geschiedenis van de mensen die er zijn. Vooral het feit dat wij niet gekozen hadden voor misbruik, dat wij wel voor elkaar hadden gekozen en beloofd hadden in voor en tegenspoed voor elkaar te vechten. Maar wisten wij veel wat dit zou gaan betekenen… van een medemens, en vooral van een therapeut, mag je verwachten dat die hiervoor compassie heeft. Maar helaas, wij werden verantwoordelijk gehouden voor de schade van deze geschiedenis in plaats van dat hier begrip en respect voor was.

Wat er verder nog benoemd wordt in dat artikel is spot-on:
Let op als:
– je een slecht gevoel (over jezelf) hebt na elk gesprek
– iemand herhaaldelijk over je grenzen gaat
– je niet “gezien” voelt, maar altijd beoordeeld wordt

Dat was precies het geval, door alles wat was voorgevallen was ik een behoorlijk emotioneel wrak geworden en mijn nieuw herwonnen zelfvertrouwen was nog wankel. Tja, en als dan notabene een therapeut dat schamele stukje afbreekt, dan ging ik heel snel bergafwaarts richting diepe dissociaties. 

Met de kennis van nu heb ik medelijden met mezelf en is het dieptriest dat we meerdere sessies bij deze onveilige relatietherapeut hebben gehad. Jammer van het geld maar vooral zo’n verspilling van onze beperkte tijd en energie in die periode. Het heeft maanden tijd gekost, niks opgeleverd en mij dagenlange dissociaties gegeven. 

Vandaag kijk ik hierop terug en ben ik trots op mezelf dat ik na een paar maanden deze therapie ben gestopt. Ik ben ook niet meer teruggegaan voor een uitleg of gesprek. Ik had er gewoonweg de energie niet meer voor. Maar daarmee kwam ik juist verder. Ik ging zelf  bepalen wat mijn behoeftes waren en liet mij niet meer zomaar van alles opspelden. 

Als een bloedzuiger of teek wist deze relatietherapeut elke keer weer energie uit mij te zuigen. In plaats van energie en vertrouwen te geven in onszelf en onze relatie. Als een volgezogen teek in je huid had ik elke keer moeite om de opmerkingen te verwijderen. En ik besloot mij te ontdoen van deze bloedzuiger, een goede keus.

Ook deze hulpverlener was een wolf in schaapskleren, een potentiële narcist die zich vooral goed voelt als helper tussen al deze zielige mensen die zo hard hulp nodig hebben. Nee, zo’n therapeut ga ik niet meer voeden. 

Let op, de hulpverlener wereld zit boordevol met dergelijke bloedzuigers, teken en mensen die maar wat graag zichzelf als redder zien.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *