D-Brief
12-19 Mei 2022
“Hier ben ik dan, op een bankje en ik lees een zelfgeschreven brief voor: ben aan het uitstellen, kracht zoeken, walg, tril en simpel op mijn iPad aanklikken voelt als mezelf aan een strop hangen.
Ik huil, kan door de tranen nog niet de eerste zin lezen.”
Citaat uit mijn dagboek van 12-5-2022
Afgelopen vrijdag (19-5-2023) liet Strava mij een hardloopsessie van vorig jaar zien. Ik geef mijn rondjes vaak titels die een betekenis hebben. Dat is vaak een lied wat mij vervolgens die dag weer kracht geeft. Of het is een gebeurtenis die ik verwerk tijdens het rennen.
Dat hardlopen is tot vandaag de dag een manier om mijzelf te reguleren. Ik kan de spanning, pijn of stress eruit rennen. Na de eerste vijf minuten waarin er soms nog wat twijfel is, komt er vaak met de cadans van het lopen rust in mijn hoofd. Mijn gevoelens worden langzaam handelbaar, spanning en stress nemen af en er komt helderheid in mijn gedachten. Allicht net als een EMDR sessie waarin het ook gaat om de uitwisseling tussen linker en rechter hersenhelft, het zorgt voor een integratie tussen mijn hoofd en lijf. Soms liet ik een traan en was het door een emotionele doorbraak even moeilijker om tempo te houden. Menig dissociatief moment kwam tijdens het rennen ten einde en daarmee werd ik meer mezelf .
Dit hardlopen is vorig jaar rond deze tijd begonnen. Ik was veel buiten om te verwerken, maakte lange wandelingen maar merkte ook dat ik steeds verder en langer moest lopen voor een beetje effect. Ik begon kleine stukjes te joggen, dat werd langzaam meer en langer rennen totdat ik echt kilometers begon te maken. Sindsdien is het hek van de dam en nu ren ik wekelijks meerdere malen, vaak tussen de 10-20km per sessie.
Vorig jaar noemde ik die specifieke hardloopsessie D-Brief. Het was voor mij een verwijzing naar de Daderbrief en D-day. Na dit moment was er eigenlijk geen weg meer terug. Met het versturen van die brieven had ik bewust iets in gang gezet en dat zou effect gaan hebben.
Maar wat is een Daderbrief? En hoe kwam het tot deze brieven?
Al lezende en verwerkende over het misbruik werd het mij duidelijk dat er een gesprek moest plaatsvinden met de daders. Ik had hen te confronteren met de schade, ik moest het geheim doorbreken en de schuld neerleggen waar die hoort. Het was niet mijn fout, niet mijn schuld, ik was een kind. Zij waren de daders, het was hun schuld, ook al waren ook mijn broers destijds kinderen. Desondanks hadden wij nu als volwassenen de taak om eerlijk te kijken naar wat wij in onze onwetendheid als kinderen gedaan hadden.
En helaas kwam ik er meer en meer achter hoe desastreus die schade was. Het woekerde in mijn huwelijk, in de relatie met mijn vrouw en kinderen. Het maakte mij een verdeeld mens, iemand die geen keuzes kon maken en die geen volmondig ja of nee kon zeggen.
Het was een jaar geleden een verschrikkelijke ontdekkingstocht om te zien hoe erg ik hierdoor werd beïnvloed in het leven van alledag. Herstel van dit trauma is langdurig, taaie kost, een weg van veel vallen, jezelf oprapen en weer doorgaan. Tot op de dag van vandaag drukt het een stempel op mijn dagen, eerder was dit onbewust, nu in een helder licht en vol bewustzijn.
"Maar het is familie..." Ook ik had die neiging en verwachting dat het minder erg zou zijn, want de daders waren tenslotte ook nog maar kinderen en notabene mijn broers. Helaas haalt het voor de schade, de vernieling niet uit wie het doet. Een onbekende, een man uit de bosjes, de buurman, de sportleraar of juist, zoals in de meeste gevallen, iemand uit de familie of vriendenkring. ("Acht van de tien daders is iemand uit de familie- of vriendenkring" ) De verwoesting is dezelfde waarbij juist in de eigen familie bovenop de al weerzinwekkende realiteit van misbruik, ook nog alle verwarring rond de verstoorde loyaliteit en relaties opspelen.
Vele gesprekken heb ik hierover gevoerd met mijn therapeut en langzaam groeide mijn inzicht. Het voorbeeld uit het mannenweekend met de twee stoelen hielp ontzettend (lees Mannenweekend 2) om de relatie broer en dader los van elkaar te zien. Ik wilde mijn broers spreken en hen van tevoren een brief sturen waar ik bovenstaande bekend maakte. Zoals ik in mijn blog “Mezelf geloven” schreef, het kostte veel moeite om de schade serieus te nemen. Laat staan om dit op schrift te gaan zetten: in kloppende zinnen, een begrijpelijk, niet mis te verstane brief.
Uren heb ik doorgebracht op zolder achter de computer om te schrijven, ik heb veel tijd doorgebracht zoals op de foto. Schrijven doe ik het liefst op de computer, lezen op de iPad en zo las ik boeken, stukken uit mijn dagboek en langzaam kregen de brieven vorm. Regelmatig moest ik stoppen omdat het me simpelweg teveel werd. Huilen, diepe angst, tranen en ook steeds meer intense woede om het onrecht wat mij als kind is aangedaan. Het begon allemaal als een tsunami gistend en borrelend boven te komen.
Al die emoties heb ik getracht in die brief te vatten. Na meerdere weken schrijven waren ze klaar. Ik liet mijn therapeut Hilda weten dat ze de brieven mocht lezen en na akkoord van haar zijde mochten ze van mij op de post.
Maar dat was te makkelijk… ze wist mij op een nog dieper punt te brengen. Hilda zei tegen me: “Je mag ze voorlezen aan je vrouw en aan mij.” Wow… dat bracht alle afweer naar boven. Nee, dat niet. Mijn therapeut mag het wel weten, in vertrouwen… maar om de brieven voor te lezen aan mijn vrouw? Waar Hilda bij is? Al mijn shit, alles waar ik mij zo diep voor schaam, zo mee worstel, alle weerzinwekkende details die ik er ook in heb gezet?
Nee, de stap naar mijn vrouw vond ik eigelijk nog heftiger dan het vertellen aan mijn broers. Zij wisten het eigenlijk al. Maar met deze stap zou ik het geheim voor mijzelf echt volledig doorbreken.
Voorafgaand aan de therapiesessie waarin we hadden afgesproken dat ik de brief zou voorlezen liep ik dus maar weer een wandeling om ergens moed te verzamelen. Ik kwam opnieuw de Meppeler schaapskudde tegen en ‘toevallig’ stond daar een bankje, in het heerlijke mei zonnetje. Ik ging zitten en pakte mijn iPad uit mijn tas. Ik durfde deze nog niet te openen en daadwerkelijk de brief aan mezelf voor te lezen.
Toen kwam er iemand van onze kerk voorbij. We kennen elkaar al jaren en ze begroette me: “Het beste begin van de dag, idyllisch naast de schapen”. Het was voor mij alsof God dat moment tegen me zei: “Ik zie je wel. Ik ben met je.” Een knipoog en aanmoediging uit de hemel voor één van Zijn schapen die nu wel wat steun kon gebruiken.
En zo vond ik langzaam de kracht om daadwerkelijk de brief te openen op mijn iPad en deze aan mezelf voor te lezen. Een heftig moment, ik las daar op dat idyllische bankje de meest weerzinwekkende brief voor aan mezelf... die ik zelf had geschreven. Alle emoties van walging, afgunst, afweer, gekheid, weerzin, diepe pijn, verdriet, woede, de absurditeit, alles kwam weer boven.
Maar daarmee was ik er wel klaar voor, deze dader-brief voorlezen aan mijn vrouw. Hilda nam aan het begin van de therapie sessie nog extra tijd om e.a. uit te leggen. Dat de schaamte, de angst, de gevoelens van de interne dader zijn omdat die zijn ruimte steeds kleiner voelt worden. Daar in die veilige ruimte bij Hilda voelde ik mij figuurlijk aan een strop hangen. Toch was het fijn haar deze uitleg te horen geven en het bracht voldoende vertrouwen om daadwerkelijk de brief hardop voor te lezen.
Mijn lotgenoot stuurde die avond een berichtje: ““Hey Nathan, Heb aan je moeten denken vandaag, je mag trots zijn dat je vandaag die brief hebt voorgelezen. Een enorme stap”
Het waren deze gevoelens die ik vatte in die titel D-brief op Strava. Het was gelukt, ik had de brieven voorgelezen en ze gingen op de post. Met daarin de uitnodiging tot gesprek een maand later. Mijn D-day kwam daarmee definitief dichterbij.